Reisverhaal «Danum Valley (Borneo)»

My First Trip... | Maleisië | 0 Reacties 26 Maart 2023 - Laatste Aanpassing 26 Maart 2023

Het aards paradijs voor natuurliefhebbers en (pseudo)biologen bestaat en wij hebben het gevonden! Momenteel bevinden we ons in het hartje van het Danum Valley natuurreservaat in het onderzoeksstation waar National Geographic maar ook de BBC documentairemakers van Planet Earth (met weerom David Attenborough) hun uitvalsbasis hebben van waaruit ze hun reportages maken. In dit wetenschappelijk instituut wordt nog steeds onderzoek en veldwerk gedaan om het jungleleven verder in kaart te brengen! Waauw en wij hadden het geluk dat we hier enkele dagen mogen verblijven! Onze geluksbarometer ging in het rood. Behalve een 10 tal collega toeristen wordt dit Field Centre enkel bemand door onderzoekers, rangers, gidsen en personeelsleden. De vibe hier is een 'last frontiers'-sfeer zoals je die ook wel hebt in afgelegen berghutten. Joviaal, warmhartig, gastvrij en een tikkeltje anarchistisch. Niet geheel verwonderlijk als je weet dat we een drietal uur hebben moeten rijden met een 4X4pickup truck om hier langs een holderdeboldergrindweg te kunnen geraken. Mocht de geschifte 'keizer van Rusland' nu op de verkeerde knop drukken dan zijn wij waarschijnlijk de laatste aardbewoners die het geweten zullen hebben. Hier heerst koning Jungle en dat laat hij dan ook duidelijk merken. De dieren trekken zich geen bal aan van de menselijke aanwezigheid en wandelen, kruipen of vliegen zonder schroom langs ons kamertje voorbij. Men vertelde ons zelfs dat dit kamp pal op de doortrekroute van heel wat natuurwild neergepoot werd. Behalve een aangename plek om te verblijven valt er bijgevolg ook een overvloed aan wildlife te zien. Onze gids Denny (die initieel deed denken aan Alberto Vermicelli) is een ware krak in het spotten van en het uitleg geven over de organismen die in dit park aanwezig zijn. orang-oetangs, gibbons, langstaartmakaken, fruit bats, vliegende eekhoorns, neushorenvogels, een pitadder, een visuil, de kastanjebruine bladaap, cicaden, reuzenkevers, duizendpoten, miljoenpoten, reuzenpissebedden, een schorpioen, (boom)kikkers, een spookdiertje, joekels van spinnen, sambarherten, een Aziatische watermonitor (varaan), vuurmieren...... We zagen het de afgelopen dagen/avonden allemaal door het bos of in het basiskamp passeren. Behalve gids is den Denny ook onderzoeker aan de universiteit van Tokio en is hij bezig met een studie over het communicatiegedrag van de gibbons. Hij vertelde ons -op basis van zijn verzamelde informatie- dat deze dieren een soort klanktaal hebben die per gibbonsoort maar ook per gibbonfamilie anders is. (Hij vergeleek het met verschillende talen en hun onderliggende dialecten). Deze apen maken namelijk nooit geluiden door elkaar. Wanneer de ene aap uitgesproken is zal een andere pas reageren! Ooh boy, wetenschap is zó cool. Kom, nog eentje... Er zitten hier hele grote regenwormen (zoals alle kriebeldieren trouwens, kijk maar naar de foto van de reuzensprinkhaan die zich tijdens het avondmaal kwam voorstellen.) Deze wormen hebben een heel inventieve manier ontwikkeld om tijdens een hevige regenbui niet te verzuipen in hun ondergelopen gangetjes. Ze maken een soort schoorstenen van modder die een tiental centimeter boven de grond uitsteken. Leuk maar het wordt nog beter. In de grond zit er namelijk een schimmelsoort die gebruikmaakt van deze wormenconstructies om zichzelf te vermeerderen. Nadat de worm een deel schimmelsporen die met de bouwmodder vermengd zijn in zijn toren heeft gemetseld wacht deze fungus enkel nog op een toevallig voorbij wandelend dier die de moddertoren per ongeluk plattrapt en daarmee de sporen met zijn poten over de rest van de jungle verspreidt. Geniaal toch hoe al die organismen met elkaar verbonden zijn! Wat is het heerlijk om samen met onze privébioloog op zoek te kunnen gaan in deze prachtige oerbosomgeving naar allerhande natuurschoon. Aaah, mochten we kunnen (en mogen), we zouden hier nog weken willen blijven! Behalve dan als het op de leeches of bloedzuigers aankomt. Na een hevig tropisch onweer was de bodem van het woud goed vochtig en dat zorgde voor kermis in vampierwormenland. Die beestjes stonden letterlijk als uitreikende tentakeltjes op de rand van een blad op onze benen en armen te wachten (een gemiddelde van 12 leeches per persoon kregen we te verduren 😊 ). Brr, beetje vies maar relatief onschadelijk. Gelukkig zijn onze jongens ondertussen echte Mowgli's. Toen er een dikke bloedzuiger zich op Flores voorhoofd geplakt had was er van paniek geen beetje sprake. Ja Tarzan, je hebt er hier twee ferme concurrenten bij hoor 😊 .