Reisverhaal «Kennismaking Sulawesi »

My First Trip... | Indonesië | 0 Reacties 05 Juli 2023 - Laatste Aanpassing 27 Juli 2023

Om middernacht bij het spookachtige schijnsel van de volle maan in een houten vissersbootje naar een eiland varen met broekzakken die uitpuilen van het geld. Klinkt misschien vreemd, maar niet als je op wereldreis bent en een gokje durft te wagen. Omdat we maar een dikke drie weken hadden om Sulawesi te bezoeken besloten we om hiervoor beroep te doen op Local Guide Budi. A flat organisation without managers and offices. We just focus on the tour! Met deze slogan verkocht deze man zichzelf op zijn website en dit was allesbehalve gelogen. De financiële en contractuele kant van zijn gidsservice waren op zijn minst gezegd ‘verontrustend’. Zowat tachtig procent van het tourbudget diende cash betaald te worden en van een fysiek of virtueel contract was er geen sprake. Enkel de vele onderling verstuurde Whatsappberichtjes dienden als flinterdun ‘(aankoop)bewijs’. Komt daar bovenop dat het voorschot dat we via Wise moesten betalen niet aangekomen was en we op Bali nog al onze Amerikaanse dollars -wegens een slechtere wisselkoers op Sulawesi- in Roepia’s moesten omzetten waardoor we met een vuistdikke stapel geld op zak naar Makassar vlogen. Ja, dan snap je waarschijnlijk wel dat we heel eventjes met de poepers zaten. Welke zot laat zich nu immers vangen door dit soort foefelarij! Wij dus, want het mooiste van Zuidoost Azië is dat alles hier berust op ‘vertrouwen’. En kijk, met ons Budi roulettespelletje hebben we zowaar de jackpot binnengehaald! Toen we op de luchthaven van Makassar aankwamen zagen we namelijk geen malafide gluiperig ventje staan zoals we het in onze wildste angstfantasieën voorgesteld hadden. Integendeel, een breed glimlachende gids stond ons al in zijn koddige guidesuit met een mooi versierd naambordje op te wachten. Simultaan met het instappen in de auto begon den Budi onmiddellijk gidsgewijs te ratelen en te ruttelen. Na nog geen halfuurtje rijden stond onze kop al op ontploffen van de vele zaken die deze Torajaman wist te vertellen. En dan hadden we nog zes en een half uur te gaan tot in kuststadje Bira. We maakten wel een korte tussenstop om Fort Rotterdam te bezoeken en we aten nog wat ‘langs de baan’, maar daarna ging de nu nachtelijke gidsbeurt onverminderd verder. En toen….plots, viel onze Indonesische spraakwaterval stil, en wij na zo’n vermoeide dag in slaap. Tot in Bira dus want daar werden we gewekt en vriendelijk gevraagd om onze schoenen uit te doen en met al onze bazassen via het strand op een vissersbootje te kruipen. Een klein uurtje later lagen we opnieuw te slapen maar dit keer in een heerlijk bedje van een mooi strandhuisje op het prachtige Liukang eiland, dromend van welke geschifte zaken we nog met onze local guide zouden beleven na dit nu al spetterende begin. Rien ne va plus, mais nous avons gagné!

Vandaag hebben we een heerlijke dag op Liukang Island gehad. Met hetzelfde vissersbootje als waarmee we gisteren als dieven in de nacht op het eiland aankwamen vertrokken we nu op snorkelexcursie. Neen, het koraal was lang niet zo mooi als op Mabul maar hé, wij zijn op dat vlak verwende nesten geworden natuurlijk. En toch vonden we deze excursie heel erg tof al was het maar omwille van de ongedwongen gekunstelde manier waarop onze ratelgids dit voor ons geregeld had. Wij met hem en drie locals op een bootje en dan zonder al teveel boe of ba ’t sop in. Daarbij mochten de kindjes nog wat spelen op, en springen van het bootje wanneer ze het snorkelen moe waren. Toen wij nog een tweede keer het water in gingen zagen we zelfs de boot met onze kinderen aan het stuur voorbijvaren! Geweldig dat dit hier nog gewoon allemaal kan! On se débrouille et on verra, la mentalité que nous aimons! Na het snorkelen konden we in de ijsbak van het ‘restaurant’ van onze overnachtingsplaats de vis kiezen die we in onze buik wilden. ’t Werd er eentje van zo’n halve meter lang en het beestje smaakte heerlijk! In de late middag trokken we tenslotte met onze junglesurvivalman naar Masjid Bira het dorpje op Liukang. Daar aangekomen slaagde hij er na een leswandeling plantenkunde nog in om ons bij enkele dorpsbewoners te laten mee-eten van een in het vuur zwartgeblakerde egelvis. Local G(ui)y(de), ook die naam heeft ie zeker niet gestolen. Meer van dat!

Gisteren bezochten we nog een dorpje langs de kust dat zichzelf gespecialiseerd had in het bouwen van houten (zeil)schepen. Ook bij dit bezoek gold de regel dat er geen (veiligheids)regels (nodig) waren en we dus vrij op deze scheepswerf konden rondlopen. Zo klauterden we langs een geïmproviseerde stelling naar boven om er eens het inwendige skelet van zo’n boot te kunnen bekijken. Indrukwekkend, vooral als je weet dat de bouw van deze schepen volledig gebaseerd is op het vakmanschap van de arbeiders zonder dat er hierbij beroep wordt gedaan op een architect of een bouwkundig ingenieur. Echt straf! Voor de rest werd het wel nog een lange rijdag tot in Singkang bij het Danau Tempe meer. De afstand tussen Bira en het meer was dan slechts een dikke tweehonderd kilometer maar de staat van de wegen en de hectiek van het verkeer (putten, ongeasfalteerde stukken, wegverzakkingen, brommertjes, huisdieren, slakkenvrachtwagens, onorthodox geparkeerde auto’s) zorgden ervoor dat we dit aan een gemiddelde van slechts vijftig kilometer per uur konden afleggen. Toen we ’s avonds aankwamen in het hotel was het dus nog gewoon een kwestie van iets te eten en dan snel in ons bed te kruipen. Vanmorgen mochten we bootje varen op het Danau Tempe om er een drijvend dorp te bezoeken. Bij aankomst was men net druk in de weer om de vlothuisjes met gemotoriseerde prauwen dichter naar de oever te verhuizen. Budi wist te melden dat er momenteel teveel water in het meer staat en er ongewone stormen over het water durven te razen. Hierdoor zijn de vele waterhyacinten waar de vissen onder schuilen weggespoeld en ontstaan er bovendien gevaarlijke golven op het meer. Climate change, you know? Yes we know, maar dit soort schrijnende toestanden toont aan dat we er dringend eens werk van zullen moeten maken zeker? Enfin, na een gefrituurd banaantje en een koffietje op het ‘terras’ van zo’n dobberhutje waren we klaar om onze ‘wegstrijd’ verder te zetten. Alvorens we echter naar Singkang terugvoeren sprong all-arounder Budiano nog even snel op een rieteilandje om een weefvogelnestje te ‘plukken’. Zodoende had onze kleine knutselboy er weer een natuurtrofee bij om aan zijn reisverzameling toe te voegen. Vele uurtjes autozitten, en een Erotic Mountain (voor radeloze venten die zelfs in een oorstokje een vrouwenvorm zouden herkennen) later zijn we eindelijk aangekomen in Rantepao, een eerste grote stad in het land van de Torajas! ’t Had echter niet veel gescheeld of we waren nu nog steeds onder de baan. In de bergen had er zich namelijk een landslide voorgedaan waardoor een groot stuk van de baan weggespoeld was. Gelukkig was men, toen wij er aankwamen, net bezig met het eindnivelleren van de noodweg zodat we maar een half uurtje hebben moeten staan wachten in plaats van de gebruikelijke twee dagen! Jazeker, wie op Sulawesi avontuur wil krijgen moet er alvast niet lang naar zoeken!