Reisverhaal «Van Melbourne tot Port Fairy (Great Ocean Road)»

My First Trip... | Australië | 1 Reacties 24 April 2023 - Laatste Aanpassing 24 April 2023

14/04/2023

Melbourne werd door ‘The Economist’ uitgeroepen tot de aangenaamste stad ter wereld om in te wonen. En gelijk hebben ze! Deze stad oogt naar zijn inwoners en gebruiken toe heel Europees. Mensen eten er met mes en vork, kinderen mogen zich op een speelplein nog eens goed vuilmaken, fietsers hebben er rechten en in de vele gratis openbare toiletten kun je jouw heroïnespuitje netjes in een beveiligd vuilbakje kwijt. Naar bouwstijl toe doet het ons dan weer erg hard denken aan Montreal, Toronto of San Francisco. Moderne wolkenkrabbers afgewisseld met Victoriaanse gebouwen, een dambordstratenplan met bomenlanen, een uitgebreid tramnetwerk, Heel veel toffe musea in architecturaal gewaagde stijlen, prachtige (Engelse tuin)parken (met exotische inheemse planten weliswaar) om in te sporten of te luieren, kleurrijke softanarchistische graffitistraatjes en tenslotte heel wat trendy eet-en winkelhuisjes met een dito hip stadsvogelpubliek. Al deze zaken gecombineerd met het aangename herfstweer brachten ons in gedachten daarom steeds weer terug naar het prille begin van onze vorige wereldreis. En zie, l’ histoire se répète un peu trop forte want net als 10 jaar geleden zitten we ook hier in deze hoogst aangename stad nog enkele dagen langer vast omdat we weer eens troubles hadden met onze sleepervan! Dit keer was het de betaling die voor de nodige problemen zorgde maar met een beetje geluk zou dit tegen maandag opgelost moeten zijn. Nu, we laten het alvast niet aan ons hart komen want dat pomporgaan hebben we ondertussen volledig aan deze stad verloren. ’t Is dan ook allesbehalve een straf om ‘Australiës Aangenaamste’ nog wat verder te kunnen verkennen.

Na een weekendje extra Melbournen, waarbij we zowat alle ATM’s van de stad bezochten om aan zoveel mogelijk cash geld te geraken en tussendoor nog een bezoek brachten aan het ACMI-filmmuseum én een ritje maakten op retro Tram 35, vertrokken we op maandag met een klein financieel hartje terug naar ons verhuurbedrijf. En zowaar, Lord Mastercard, transactiegod van het grote kapitaal was ons gunstig gezind want we slaagden erin om onze betaling af te ronden. Hoera, hoera, leve het kapitalisme (als het je tenminste uitkomt 😊) Daarna snel nog naar de Decathlon, de Aldi en de Target waar we als ware Hollanders (omgekeerd kapitalistisch) zo voordelig mogelijk eten en kampeerspullen probeerden te verzamelen om tenslotte tot net onder Geelong te rijden. Daar aangekomen beslisten we ons op een camperpark vast te zetten voor twee dagen om heel onze camper (en ons hoofd weer) op orde te krijgen. Oef!

Momenteel rijden we de Great Ocean Road af, één van de mooiste wegen ter wereld en dat is allesbehalve gelogen! Dank aan de vele suf gestreden veteranen van de Grote Oorlog die bij wijze van zinsverzetting -na alle gruwel die ze gedurende de loopgraventijd op hun pad tegengekomen waren- aangeworven werden om letterlijk aan hun weg naar rehabilitatie te komen timmeren. You did a great job guys! De uitzichten langs deze route die parallel loopt met de Zuidelijke Oceaan zijn adembenemend! De Melbournse broertjes Finn van Crowded House zongen dat er Four seasons in one day zitten. Hadden ze hun song aan deze road opgedragen dan konden ze die seizoenen gerust vervangen door plaatsen! Four places in one day waarbij je na elke bocht een ander (nog spectaculairder) uitzicht krijgt. Soms lijk je langs de Opaalkust of in Zuid Engeland te cruisen. Dan weer -als je wat dieper het binnenland ingaat en er door de regenwouden met reuzenvaren-en eucalyptusbomen rijdt- denk je dat er elk moment een velociraptor uit Jurassic Park zal opduiken. Enkele minuten later waan je je op de East Pacific Highway in Californië en ja Tom, rond Torquay dachten we net als jij dat we in de bosjes van Wenduine waren. Straf! Onze jongens (en wijzelf natuurlijk ook) genieten intussen met volle teugen van het kampeerleven waarbij kampvuurtjes natuurlijk niet mogen ontbreken. Als we huiswaarts keren zal Oscar een volleerd pyromaan zijn! Flores zal dan weer als kinderbioloog afstuderen. Hij wist ons te melden dat alle dieren hier een kuif hebben. Zo zagen we reeds de fameuze kaketoe (met kuif), een duif met een kuif (de kuifduif), een sprinkhaan met een kuif, een mier met een kuif en zelfs de choco in onze chocopot had zich tot een kuif gekruld! Behalve al deze kuifbeestjes hebben we ondertussen al bijna alle speciallekes van Aussieland gezien. Bij Teddy’s Viewpoint zagen we twee glimlachende Kookaburra’s. On the go zagen we al heel wat kangoeroes springen en aan Cape Otway stonden we zelfs oog in oog met een familie Grijze Reuzenkangoeroes. Aan Bells Beach zat er een mierenegel in de struiken en bij Kenneth River konden we 4 koala’s spotten waarvan de laatste op nog geen drie meter afstand. Naast de boom van dit heel toegankelijke knuffeldiertje moesten we er wel de gigantische bloedzuigers bijnemen die zich kuifgewijs alweer in de richting van onze benen plooiden. En wij die dachten dat we deze gruwelbeesten na de Danum Valley nooit meer zouden ontmoeten. Neen, ’t was allesbehalve een blij weerzien. Wie we dan wel weer heel graag zien zijn de Aussies. Mens wat een lief en behulpzaam volk is dat. Ze praten dan wel schabouwelijk Engels maar dat schept net een band want ons English is ook niet geheel Oxfordproof. Het lijkt soms zelf dat ze niet eens door hebben dat wij geen Australiërs zijn. Een linguïst opperde ooit dat de belabberde uitspraak in Kangoeroeland een historische oorsprong heeft. Australië begon zijn moderne verleden immers als gevangeniskolonie waarbij al het alcoholverslaafde crapuul niet bepaald de beste taaldocenten waren om hun kinderen (uit)spraakkundig op te voeden. Grappig idee vonden wij! Feit is wel dat de Aussies een soort Geuzentrots hebben wat hun boevenverleden betreft en ‘beer’ (een woord dat je fonetisch moet uitboeren of uitbraken) nog steeds met sloten gedronken wordt. Dat ‘gangster zijn’ hebben ze echter wel volledig afgeleerd want iedereen is hier nu dikke vriend met elkaar en steeds in the mood for a little talk. Behalve ‘mates’ met Jan en alleman zijn ze ook heel praktisch van aard met heel veel equipment en tools die daarbij horen. Hierdoor zijn ze niet echt bekommerd om esthetiek (behalve in de steden dan) en lijkt het alsof elke Australiër dag in dag uit in een kampeer- of werkoutfit rondloopt. De dresscode is casual. Zonder het zelf te weten waren wij in de nineties dus allemaal een beetje Australiër of zijn alle Australiërs nog altijd een beetje nineties gebleven. Deze houding is een ware verademing in tijden waarbij de verpakking thans belangrijker is dan de inhoud! De eerste omhooggevallen Australiër moeten we hier Down Under bijgevolg nog tegenkomen. No worries, we are just a bunch of convicts mate! Deze slagzin vat de Australian easy going en fel relativerende amicale way of life perfect samen en wij kunnen ons er alvast helemaal in vinden. Waar ze zich wel wat meer om zouden mogen ‘worriën’ zijn hun persoonlijke spullen. Elke Aussie is namelijk ook een heuse (Waar is) Wally die alles overal laten rondslingeren. Op elk speelpleintje of bij elke viewpoint zagen we ergens wel verloren voorwerpen liggen. Brillen, mutsen, jassen…Charlotte vond in de vrouwendouche op de camping zelfs een volledig pakketje kledij en dat inclusief ondergoed! Wij willen alvast niet weten hoe die dame in haar camper gesukkeld is. Nog iets opmerkelijks is het feit dat de inwoners van het Land van AuZ behalve links rijden ook links wandelen. Op een wandelpad zorg je er dan ook best voor dat je dit gebruik als Europeaan snel overneemt om ergernissen en ongevallen te vermijden. Do in Australia as the Australians do maar waar we nog niet uit zijn is hoe je hen het best een wedergroet geeft. Zij murmelen bij een ontmoeting steevast ‘howishedoingmate?’ maar we krijgen haast nooit de kans om even snel met ‘finethanksanyou?’ te responderen 😊. Enfin, we hebben gelukkig nog een zee van tijd om dit land en zijn opmerkelijke menselijke en dierlijke bewoners met heel veel plezier beter te leren kennen.

21/04/23

Momenteel bevinden we ons in het Otway National Park op de Bimbi camping under the coala’s en dat laatste mag je letterlijk nemen! In de bomen boven onze camper konden we al drie koala’s spotten en ook op de prachtige wandeling naar The Lighthouse zagen we deze cuties her en der in de bomen hangen. Vanop de camping konden we een stukje van de Great Ocean Walk meepikken en mochten we hier wonen dan wisten we direct waar we onze Tweedaagse Voettocht zouden laten doorgaan. Wat een prachtige wandelroute zeg! Aan Cape Otway liet men de Great Ocean Road landinwaarts een hoek afsteken waardoor je hier de kaap alleen al wandelend kunt ronden. De uitzichten echter blijven even spectaculair. Prachtig om de combinatie te zien van laagstruikige groene heuvels en roestbruine rotswanden die glooiend of net abrupt tegen de opaalkleurige woeste oceaan aanleunen. Check de foto’s en voel je zeker niet schuldig mocht er een gevoel van jaloezie in je opkomen, het is volledig terecht!

22/04/23

Vandaag namen we afscheid van de koala’s en reden we verder langs de Great Ocean Road. We kunnen het niet genoeg herhalen maar deze route is magisch! ‘t Is het soort droomweg dat je ziet in autoreclamefilmpjes waar gehaaide marketeers gebruik van maken om potentiële autokopers mee te ver/misleiden. En eerlijk, mocht men deze weg in een spotje gebruiken dan krijgt men zelfs een muisgrijze Fiat Multipla vlot verkocht. Héérlijk om hier te kunnen rijden. Op het menu stonden enkele scenic viewpoints langs deze weg en dit op een deel van de Australische Zuidkust dat gevormd wordt door kalk-en zandsteenkliffen. Door het eeuwig inbeuken van de golven op deze zandkalksteenmuur vormden er zich enkele grillige inhammen en ‘losse’ klifrotsen in zee waarvan ‘The 12 apostels’ de meest epische zijn. Oooh boy, wat is Moeder Natuur op dit stukje van de wereld weer gul geweest met haar schoonheidsschepperij! Zelfs de meest hardnekkige smartphoneswiper raak op deze natuurpracht nooit uitgekeken. Als je hier woont heb je geen nood aan muurdecoratie. Een zo groot mogelijk raam dat uitkijkt op de oceaan en je hebt de mooiste living op aarde! Schitterend! Na het zien van al deze geokunst reden we naar onze scoutscamping bij Janet het joviale manwijf. Bij haar was Moeder Natuur net iets minder gul geweest maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door haar vriendelijke scouteske ontvangst. En ja, ook in Australië aan de omgekeerde kant van de wereld begroeten Scouts elkaar met de linkerhand. Iets waar wij ideologisch alleen maar blij om kunnen zijn.

24/04/23

We zijn gisteren aangekomen op de camping in Port Fairy. Deze charmante kuststad wordt de afsluiter van onze Great Ocean Roadtrip voor we landinwaarts trekken naar het Grampians National Park. Onze kampeerbiotoop is weerom een schitterende plek om het fascinerende gedrag van de Homo Australiënsis te spotten. Elke Aussie houdt namelijk van Barbie, en dan hebben we het niet over de anorectische speelgoedpop maar over de BBQ zoals dat ding hier genoemd wordt. Zomer, herfst, winter, lente, nat of droog, ’s morgens, ’s middags, ’s avonds en ’s nachts…Every moment is a barbiemoment! Ja Dries, this could be your country! Qua braadtechnieken zijn ze hun tijd dan ook ver vooruit. Waar wij elke zomer als holbewoners nog met kolen staan te klungelen heeft men hier op elke camping, in elk park of waar dan ook te velde grote en superhandige elektrische braadplaten, en is een eigen gasbarbecuetje een standaardtool van de kampeeruitrusting. Denk nu echter niet dat elke Opossum (dixit wijlen Dame Etna) daarom een fanatiek meatlover is (wel Meat Loafer in uiterlijk). Worsten of burgers braden is vooral een ritueel in functie van een veel hoger sociaal doel! Barbietime is cosytime. Onder het sissen van het vlees drinkt men gezellig een burp Béééur en wordt er druk gelachen en gechitchat met de mates. Aaah, hoe het leven bij het rooster zo eenvoudig mooi kan zijn. Dat iedereen willes nilles maat is hebben we trouwens ook al in de herentoiletten gemerkt! Hier geen afzonderlijke asociale urinoirs hoor! Neen, plassen doe je gezellig samen in een grote collectieve pisbak. Echte vrienden hebben immers niets voor elkaar te verbergen, toch? Port Fairy werd in 2010 uitgeroepen tot de gezelligste stad ter wereld met minder dan twintigduizend inwoners en daar kunnen we ons wel in vinden. Het heeft enkele mooie historische Victoriaanse kusthuisjes en een knusse winkelstraat met de nodige caféetjes en eetgelegenheden. Bovendien kun je er een aangename wandeling maken langs de Moyne river die ook als vissershaventje dienst doet. Als kers op de taart ligt er voor het stadje ook een klein duinenschiereilandje (Griffiths Island) waar elk jaar opnieuw een kolonie stipte Mutton Birds (Pijlstormvogels) op broedvakantie komen. Zee, strand, een haven, een vogelnatuurgebied, vakantiedrukte, stadsgezelligheid…Het doet ons aan iets denken 😊. Mochten we dan echt naar Wombatland moeten verhuizen dan hebben wij alvast onze spot gevonden.