Reisverhaal «To The Top End»

My First Trip... | Australië | 0 Reacties 29 Mei 2023 - Laatste Aanpassing 30 Mei 2023

Vandaag hebben we Alice Springs achter ons gelaten en zijn we terug de Waanzin van de Weidsheid ingetrokken. Na enkele kilometers rijden staken we de Steenbokskeerkring over en er gebeurde helemaal niks. Enfin, zoals reeds gezegd moet je goed maf zijn om je al zo korte aardse leven in dit Walhalla van leegheid te willen leiden/lijden. Om je bestaan nog een greintje zin te geven is opvallen bijgevolg weer de boodschap. Zodoende cruiseden we nog eens langs enkele extravagante roadhouses met hun weirdo personeelsleden. Ook reden we een slang nog platter dan dat ie al was en konden we handjes schudden met enkele creepy aliens op een verlaten caravanpark. Hoofdvogel van de dag in de galerij der onzin was echter de termietenheuvel met een onderbroek aan (waar we spijtig genoeg geen foto van hebben). Ja, dan vonden we de varaan met bh en het toiletwegwijsskelet maar heel gewoontjes. Zo zie je dat in dit aardse zwarte gat zelfs de grootste absurditeit went. Laten we hier op de free roadhousecampsite waar we nu staan maar afsluiten want onze Wilsonvolleybal wil net een liedje beginnen te zingen 😊 .

Op het Australische surrealisme staat geen maat. Stel je voor dat je aan het dobberen bent in een reusachtig zoetwateraquarium. Zo eentje dat menig Vlaamse huiskamer in de jaren 80 -naargelang je persoonlijke smaak- sierde of ontsierde. Beeld je daarna in dat er in diezelfde visbak een zwerm jongbejaarden doodserieus voorbij komt drijven op zo'n felkleurige schuimbuis waar kinderen me leren zwemmen. Weer een maf verhaal uit de Droomtijd denk je dan waarschijnlijk maar neen, we bevinden ons momenteel in het Elsey National Park en we bezochten er vandaag The Bitter Springs. Via een gigantisch onderwaterreservoir dat zich over zowat de helft van The Northern Territorry uitstrekt komt het opgewarmde grondwater hier door de poreuze kalksteenbodem opwellen waarna het langs The Little Roper wegstroomt. Het gevolg is dat het zuurstofarme maar kristalheldere water van deze rivier een aangename 34 graden heeft, wat op zijn beurt weer Grey Nomads aantrekt die er op hun kleurworm komen kuren! Hilarisch en tegelijkertijd ontroerend om deze 60plubers zonder enige schroom hun tweede jeugd te zien beleven. En zoals het de Aussies betaamt is er ook rond de poolnoodle zoals ze dat drijfding zo mooi benoemen een heuse gadgetmarkt ontstaan. Zo heb je noodlehoesjes om je dobberdarm van een frivool jasje te voorzien. Ook leuk zijn de kop-en staartstukken om van je slappe drijfstok een dolfijntje of een zeepaardje te maken. En dan zijn er nog de noodlenetjes die je rond je foampaal kunt spannen om er een drijfzeteltje van te maken. Dat laatste is handig om tijdens het dobberen ongehinderd een biertje te kunnen drinken en het voorkomt dat je breedgerande zonnehoed nat wordt. Héérlijk (praktisch) volkje die Zuiderlanders. Soit, op onze weg naar deze warmwaterbronnen in Wataranka passeerden we nog langs The Devil Marbles. Deze grote steenknikkers zijn weerom een duivelse Spielerei van de natuur. De verticale maar vooral horizontale regenwatererosie van een gigantische granietplaat heeft er in de loop der tijden een opeenstapeling van steenballen gevormd die door de aanwezigheid van ijzerhoudende mineralen een mooie roestbruine kleur kregen. Leuk voor een korte wandeling die bolleketten dat wel, maar het was zeker geen dagvuller. Op zich vonden we dit niet zo erg want we hadden nog een hele lange rijdag voor de boeg. Zo zagen we het landschap bij mondjesmaat veranderen. De dorre ruige woestijnstruikvegetatie maakte langzaamaan plaats voor graslanden waarin de bomendichtheid steeds groter werd. Ook de termietenheuvels (waarvan we er ondertussen al meerde met kleren zagen) veranderden trouwens me. Ze werden steeds hoger en hun rode woestijnzandkleur moest wijken voor een jungeliger modderbruin. De Outback hebben we zodoende (tijdelijk) achter ons gelaten, tijd voor het tropische Top End en dit tot in Darwin! Maar eerst dus nog even onze noodles laten weken in een warmwatersoepje van ouwmeetjes-en ouwpeetjesvlees (en probeer je dit vooral niet voor te stellen 😊 ).

Grunge is still alive al hebben de muddy banks of the Wishkah wel plaats moeten maken voor de al even modderige oevers van (een zijtakje van) the Katherine River waar de Hot Springs opborrelen. In Katherine waren we getuige hoe de plaatselijke jeunesse in deze warmwaterpoelen hun jeugdzondejaren beleeft. 't Werd meteen een flashback naar onze eigen zorgeloze Wonder Years waarbij tjolen in een kortgeknipte jeansbroek met bottines en een zwarte T-shirt aan de dagorde bepaalde. In dit kleine stadje te midden van the big empty zijn ze dus ook in hun jaren 90 aangekomen. Of dit nostalgisch cool of net schrijnend achtergesteld is laten we graag in het midden. Nu, behalve enkele thermale waterputten waar onze jongens zich trouwens ferm in konden uitleven heeft het slaperige Katherine nog enkele andere interessante natuurtroeven in haar wijde omgeving. Het Nitmiluk National Park heeft twee boeiende bezienswaardigheden waarvan de Katherine Gorge de eerste was die we bezochten. Deze zanddeeg met rozijnen kloof ( opgestuwde rivierbedding van versteende zandsteen en granietbolders) was het bezichtigen waard, maar we bleven een beetje op onze wandelhonger zitten. Je kon de canyon enkel vanop the Baruwei Lookout bekijken waarna de wandeling terug landinwaarts liep... Tja, Australiërs zijn zoals reeds gezegd zeer easy going. Een leuke camping waar ze hun kampeersnufjes kunnen showen, een grote BBQ plek, a little walk to an amazing view et voilà, ze zijn content. Met weinig tevreden zijn is een mooie eigenschap maar zo laat je natuurlijk ook vele kansen liggen. Kansen die ze tweezijdig zouden kunnen aanwenden om er enerzijds het lot van de Aboriginals me te verbeteren en er anderzijds hun (inlandse) toeristische industrie me te versterken. In het Nitmiluk park merkten we namelijk tot onze grote vreugde dat de plaatselijke Aboriginals een grote rol krijgen in het beheer en het onderhoud van dit natuurreservaat. In Katherine vonden we tegelijkertijd dat de Aboriginalgemeenschap al veel minder 'langs de rand' leefde. Toeval? Wij denken alvast van niet. Maar het kan beter. Mocht je als kind opgroeien in een gouden huis dan zie je dit als volwassene logischerwijs niet meer blinken. Toch denken we dat de Aussies op hun fauna en florale goudberg eens ferm wakker geschud zouden moeten worden. Maak jullie natuur (naar Amerikaans model) doordacht toegankelijker en dit (nog veel meer) in samenspraak en co beheer met de plaatselijke Aboriginals. Nu hebben wij vaak het gevoel dat we een groot deel van de schoonheid van dit land moeten missen omdat we technisch niet in staat zijn om op die plekken te komen. Niet iedereen heeft immers de skills (en de centen) om met een (gehuurde) 4X4 door het zand te ploeteren. Bovendien zagen we ook nog maar bitter weinig Aboriginals concreet aan het werk in de Nationale Parken die we bezochten. Grijpen die ecotoeristische hefboom zouden we zeggen en til er zowel jullie centen, jullie natuurschoonbekendheid als een hele etnische gemeenschap me naar ongekende hoogtes! Dit idee deelden we trouwens met Fiona, een Nederlandse dame die we op de camping (hoe kan het ook anders met een Hollander) van Wataranka tegenkwamen en die reeds twee jaar in Darwin sociologisch onderzoek deed rond de ontheemdheidsproblematiek van de Aboriginals. Enfin, dit gezegd zijnde bezochten we ook nog de Edith Falls. Een watervallencomplex waarbij er zowel in de Lower als Upper Pool gezwommen kon worden. Nu moet je weten dat we ons in het rijk van de freshies en de salties bevinden. Dit zijn de ietwat laconieke namen die de Australiërs -geheel in hun way of living style- geven aan een zoet-of zoutwaterkrokodil. Hoe cute deze namen ook mogen klinken. De aaibaarheidsfactor van deze griezels is beneden alle peil! Vooral de estuarine of zoutwaterkroko heeft de slechte reputatie een uiterst agressieve moordmachine te zijn die niet vies is van een brokje mensenvlees. Dit indachtig besloten we maar om in de minder toegankelijke en bovendien ondiepere Upper Pool te gaan zwemmen. Op het waarschuwingsbordje bij de Lower Pool stond er namelijk dat deze beestjes nocturnal hunters zijn en je daarom veilig kon zwemmen tussen 7am-7pm, maar wij kennen geen enkele krokodil die kan kloklezen!

Vandaag maakten we een mooie wandeling naar The Sweetwaterpool een eerder korte wandeling van een achttal kilometer. Door de bloedhete dag waren we echter blij om uiteindelijk weer in de -naar ons idee veilige- Upper Pool te belanden. Wie trouwens dacht dat dit deel van Australië één grote jungle is komt bedrogen uit. The Top End omschrijft zichzelf mooi als 'Where the Outback meets the Tropic' of nog juister als 'Islands of jungle in a sea of savanah'. Dertig miljoen jaar geleden bestond dit stuk Kangoeroeland namelijk geheel uit regenwoud, maar door klimaatsveranderingen werd het volledige land een flink stuk droger en werd de jungle steeds meer verdrongen door savanne. Het grootse deel van het landschap bestaat inderdaad uit gesloten grasland met middelgrote (eucalyptus)bomen in, enkel waar er voldoende water aanwezig is zoals langs rivieren, aan de kusten of in moerassen zie je restgebieden met junglevegetatie opduiken. Zodoende hadden we langs de Edith River een blij weerzien met enkele beestjes die we in Cambodja reeds ontmoet hadden. Langs het water zat er namelijk een immense kolonie flying foxes die ons ondersteboven nauwlettend in de gaten hield. Een minder leuke ontmoeting hadden we dan weer met een (groot) beest dat vanuit het gras langs de oevers op Charlotte toegesneld kwam. Wat het was, hebben we niet geweten, want op dat moment zei ons reptielenbrein alleen maar LOPEN. De croc monsieurs en croc madames hier aanwezig maken een mens toch een beetje paranoia hoor 😊 .

We zijn aangekomen in het Kakadu National Park. Dit twintigduizend vierkante kilometer grote domein strekt zich uit van het Arnhem Land Plateau tot aan de Timor Zee. Vanuit deze driehonderd meter hoog opgestuwde oude zeebodem stromen er tal van rivieren naar de zee waardoor er in dit gebied een weelde aan fauna en flora terug te vinden is. In het park zijn er maar liefst zes verschillende biotopen te bewonderen. In het zuiden vind je het drogere zandstenen plateaulandschap, dit leefgebied loopt over in een droog savanne houtland met gigantische termietenheuvels. Langs de oevers van de rivieren vind je 'linten' van regenwoudvegetatie waarin vliegende honden en fruitetende vogels voor de verspreiding van het plantenleven zorgen. Enkele afgebrokkelde restanten van het Arnhemplateau vormen dan weer heuveleilandjes in de uitgestrekte graslanden met hun eigen specifieke dieren en planterij. Dichter naar de kust maakt de savanne plaats voor een moerasgebied met uitgestrekte 'floodplains' en 'billabongs' (plassen en meren die tijdens het droge seizoen van de rivieren afgesneden worden). De 500km lange kustlijn van dit park tenslotte bestaat uit mangrove en rivierestuaria waar tal van migratievogels te spotten vallen. Geen wonder dus dat de Bininj/Mungguy Aboriginals een veelkleurige regenboogslang nodig hadden om een verklaring te kunnen geven voor het ontstaan van al deze verschillende leefgebieden. In het park kun je dan ook nog heel wat van hun grotschilderingen gaan bewonderen. Behalve een zesvoud aan leefomgevingen onderscheidt men in dit park -naar de visie van de Bininj/Mungguy- evenveel seizoenen. Hierover verder in detail treden zou ons te ver leiden. Toch willen we dit even vermelden, want het mooie aan dit prachtige natuurgebied is namelijk dat men de expertise van de Aboriginals gebruikt om aan brandbeheer te doen. Binnen de verschillende habitats van het Kakadu NP kun je twee contradictorische groepen onderscheiden. Aan de ene kant zijn er de droge biotopen (steenplateau, rotseilandjes, savanne). Aan de andere kant heb je de natte leefomgevingen (moerasgrasland, rivierjungle, mangrove). Poëtisch gezien een natuur van water en vuur dus. Vanuit hun eeuwenoude natuurkundige en meteorologische kennis weten de Aboriginals zodoende het best op welk specifiek moment men in welk deelgebied welke stukken gecontroleerd kan laten afbranden om het natuurlijk evenwicht te herstellen en het brandgevaar te reduceren. Zalig om te zien hoe men de kennis van dit 'oorspronkelijke' volk naar waarde weet te schatten. Het maakt 'de lange weg' alweer wat korter. Wat we trouwens ook ferm konden waarderen aan dit natuurreservaat is het parkmanagement. We staan met onze zwerfhut momenteel namelijk op een (privé)camping in Cooinda die heel wat weg heeft van een Center Parcs. Er is een aangenaam zwembad, een groot restaurant, slaapappartementen, een winkeltje....Maar dit alles mooi in de natuur geïntegreerd. Voor de minder grote avonturiers kun je ook vanuit dit resort allerhande tours boeken om het park geleid te verkennen. Bovendien zijn de meeste highlights van het park voor iedereen toegankelijk, maar heb je als bezoeker ook nog steeds de mogelijkheid om goed bewegwijzerd al wandelend (letterlijk) een stapje verder te gaan. Boenk erop! Dat is nu wat we bedoelen met het economisch maar ecologisch doordacht gebruiken van je natuurschoon en dit -zoals daarnet vermeld- in samenspraak met 'the owners of the land'. Jawel beste Wallaroos, mochten jullie dit model kopiëren naar al jullie natuurparken en daarenboven het aantal parken nog eens opdrijven dan slikken we met héél véél Beee(uuuh)r onze woorden weer in 😊 .

Kakadu is ook zo'n beetje het rijk van Sobek. Nergens op planeet aarde immers leeft er een grotere concentratie aan krokodillen dan hier in dit park. Tijd dus om de Crocodile Dundee in ons naar boven te laten komen en op zoek te gaan naar zo'n bijtsacoche. We starten onze zoektocht op de Yellowwater boardwalk. Een door hekkens afgezet knuppelpad dat door een stuk wetland tot aan de oevers van de South Alligator River liep. Omdat dit pad echter nog maar enkele weken boven water was komen te liggen (het droge seizoen is nog maar pas begonnen) was er maar een heel klein stukje begaanbaar. Jammer, maar bij de Anbangbang Billabong zouden we misschien meer geluk hebben. Eerst reden we echter nog even langs het Warradjan Aboriginal Cultural Center om er in een korte maar mooie expositie te zien hoe de Bininj en de Mungguy in dit supergevarieerde maar uiterst dodelijke gebied (overstromingen, bosbranden, slangen, krokodillen) wisten en nog steeds weten te overleven. Na dit bezoekje reden we door naar de Nawurlandja Lookout. Vanop dit zandstenen heuveleiland had je namelijk een heel mooi zicht op het Arhnemplateau en een groot stuk savanne woodland. Ook zag je er de Anbangbang Billabong liggen waar we nu toch zo graag een Schnappie hadden willen spotten. Helaas voor ons was de wandeling rond deze afgesneden rivierarm nog niet helemaal crocoproof verklaard en lieten de talloze waarschuwingsbordjes ons heel duidelijk verstaan dat je beter niet te dicht bij het water kwam. Dju, weer pech gehad. De keiharde wet van het wildlife observeren drukt ons nogmaals met de neus op de feiten dat dieren niet staan te springen om voor het plezier van de mens op de foto te willen staan. Hopelijk geldt voor ons dan wel de compenserende regel van Oscar & Flores dat er op het einde van elke (mislukte) zoektocht toch nog een 'verrassing' komt. Na nog wat informatie ingewonnen te hebben in het Bowali Visitor Centre besloten we dan maar om op deze weerom bloedhete dag zelf maar voor saltie en freshie te gaan spelen in het zwembad op de camping van Jabiru. Dus tot later Alligator 😊 .

Vandaag was geen krokodillenjachtdag. We trokken in het spoor van de lokale Aboriginals nabij Burrungkuy en volgden er de 12km lange Barrk Sandstone walk over en langs het Nourlangie tafelheuveleiland. Deze wandeling werd vooraf aangekondigd als very difficult, maar we hebben ondertussen gemerkt dat de Aussies net als hun Amerikaanse neven op vlak van veiligheid liever het zekere voor het onzekere nemen. 't Werd een mooie wandeling over de zandsteenplaat en door het omliggende savanne houtland. We voelden ons helemaal opgaan in het landschap. Zoals de nomadische voorouderlijke Aboriginals die zich langs hun eeuwenoude foerageerpaden verplaatsten op zoek naar voedsel en dit op basis van hun natuurkundige, geografische en weerkundige kennis van het gebied dat ze via hun orale verhaaltraditie van de ene op de volgende generatie doorgaven. De cultuur van de Aboriginals mag dan wel préhistorisch zijn (en daarmee bedoelen we niet primitief maar wel zonder geschreven bronnen) de kracht ervan is dat ze al tienduizend jaar haast ongewijzigd meegaat. (Ter vergelijking: De Romeinen wisten hun cultuur amper een duizend jaar recht te houden.) Ja, dan snapt een mens nog meer hoe vreselijk erg het voor dit volk geweest moet zijn toen de Kolonisten hun als een druipsteen opgebouwde millennia oude beschaving in slechts een fractie van tijd haast helemaal aan gruzelementen sloegen. Op de wandeling passeerden we ook nog de Anbangbang Shelter & Gallery en de Nanguluwurr rots. Deze overhangende rotsen deden eeuwenlang dienst al (tijdelijke) schuilholen voor de rondtrekkende nomadenstammen. Geen wonder dus dat ze er op de wanden talloze rotstekeningen (lees weerom 'verhalen') achterlieten. Bij Nangunuluwurr viel ons oog op een opmerkelijke afbeelding van een Westers zeilschip. Het deed ons denken aan de Arawak-indiaan die in 1492 als eerste de masten van de Santa-Maria aan de horizon zag opduiken en toen nog niet wist welk onheil de wind met zich me liet waaien.

Ons superieur menselijk brein is een hoopje grijze pap als het op gevaarperceptie aankomt. We betalen ons blauw voor een Verisure alarmsysteem vanuit onze irrationele panische angst voor inbrekersgespuis maar kruipen wel na vijf Duvels in onze auto vanuit de veel absurdere gedachte dat 'het al bij al nog wel meevalt'. Hier Down Under zijn dit soort geschifte kromredeneringen niet anders. Wanneer een wallaby a moderate hike van och here och god 2K (de coole manier om kilometers te benoemen) gaat maken, neemt hij for his safety, een tank van 5 liter water me en kruipt hij nog net niet in een asbestpak om zich tegen deshydratation & sunheat te beschermen. Als er echter een reuzengroot waarschuwingsbord langs de oevers staat, waarop je kunt lezen dat er op die plek een fatale krokodillenaanval plaatsvond en er bovendien naast datzelfde bord een herdenkingskruisje te zien is met de naam van de onfortuinlijke krokodillensnack erop zie je enkele sportvissers op hun teenslippers tot aan hun enkels in het water staan. Vanzelfsprekend met een brede zonnehoed op for the sunheat you know 😊 . Vandaag is het ons dan toch gelukt om bij Cahills Crossing (een waadplek op de East Alligator River waar je met een 4X4 de stroom kunt oversteken om naar Arhnemland te gaan) een viertal salties te spotten. In het begin was het wel nog eventjes geduldig wachten. Een behulpzame Aussie leende ons zijn verrekijker om het eerste exemplaar beter te kunnen zien, maar niet veel later was het Oscar die er eentje zelf in de modder van de rivierberm had opgemerkt. Daarna zagen we er nog enkele eventjes boven water komen om lucht te happen. Ja, onze crocspotmissie was geslaagd al trokken we dan al grote ogen toen een eerste fishermen zijn lijntje kwam uitwerpen. 'Lokaas' was het eerste wat in ons opkwam. Dus besloten we om toch nog wat langer te blijven in de hoop dat deze hulpvaardige hengelaar ons een krantwaardige foto zou opleveren. De kroks wilden echter niet bijten en dus reden we door naar Ubirr. Bij deze rotsen kon je weer enkele fraaie rotstekeningen gaan bewonderen, maar het spectaculairste was toch de lookout waar je een adembenemend zicht had op the Nadab floodplain in de richting van de kust. Na van het uitzicht genoten te hebben hoopten we bij Cahills Crossing nogmaals enkele estuarines te spotten. Het enige wat er echter te zien was waren nu een hele meute kamikazevissers en Aboriginals die er hun lijnen en netten uitwierpen. Aan het zien van dit maffe gebeuren konden wij alvast saltiekop noch freshiestaart krijgen en toch zagen we tijdens dit alles zo'n griezelbeest zijn kop en staart nog even boven water uitsteken! Maar op dat uur van de dag scheen de zon er gelukkig wel al een flink stuk minder fel.

Als we onze woorden over de organisatie van de nationale parken hier in Australië willen inslikken dan zal het wel met een IPA extra bitter zijn. Vanmorgen wilden we nog twee korte wandelingen maken in het Kakadu NP langs de weg naar Darwin. De eerste Mamukala wetlands wandeling was echter om krokotechnische redenen gesloten, iets waar we alle begrip voor hadden. Wat de andere Kungarre walk betreft waren we toch wat ontgoocheld. In al hun brochures en op al hun infoborden werd deze loop omschreven als een must see omdat het door zo'n klein 'streepje' jungleforest liep. Toen we bij de start van de wandeling aankwamen, was het eerst al zoeken naar het begin ervan en stond er bovendien nergens aangegeven of deze hike al dan niet open of gesloten was. In een natuurpark waar er dodelijke dieren rondkruipen vonden wij dit toch wat spijtig. Zodoende eindigde ons verblijf in het park een beetje in mineur. Nu, de natuur in Kakadu heeft ons gelukkig nooit teleurgesteld. We vonden het heerlijk om door al de verschillende landschappen te kunnen wandelen en rondrijden. Ook wat de beestjes betreft, kunnen we heel tevreden terugblikken. We zagen wallabys, kangoeroes, allerlei termietensoorten, heel wat waterwaadvogels, krokodillen, overvliegende vleerhonden, waterbuffels, witte en zwarte kaketoes, watervaranen, roofvogels, gekko's, agamen, skinken en nog een heel grote saltie die we bij het verlaten van het park op de oever van de East Alligator river zagen liggen. Een prachtig park dus maar ook hier kan men (met het UNESCO budget) nog enkele Kaka to do's uitwerken om de bezoekers beter (en veilig) toegang te geven tot dit natuurparadijs.