Reisverhaal «The Wet Tropics»

My First Trip... | Australië | 0 Reacties 17 Juni 2023 - Laatste Aanpassing 17 Juni 2023

Cairns is cool! Deze stad aan de Grote Oceaan die omringd wordt door regenwoudbergen, en het Groot Barrière Rif voor haar kust liggen heeft, moet weinig moeite doen om aantrekkelijk te zijn. Alhoewel, ondanks deze gunstige natuurkundige omgevingstroeven speelt diezelfde natuur ook wat in het nadeel van de stad. Cairns heeft als stad aan de monding van de Chinaman Creek namelijk geen parelwit zandstrand. Enkel mangrovebossen en ter hoogte van het stadscentrum slechts een ‘vieze’ moddergetijdenzone die bovendien goed in de smaak valt bij de plaatselijke saltiegemeenschap. En als het al geen krokodillen zijn die happen dan zijn het kubuskwallen die prikken. Kortom, je moet al een heel altruïstische dierenvriend zijn om hier te willen zwemmen. En toch slaagt deze stad erin om net op die plek haar hipste buurt uit te bouwen. Langs de Espanade (de wandeldijk) heeft men aan de veilige landkant namelijk een prachtig sport- en recreatiegebied neergepoot. Beachvolleybal- en basketbalvelden, een skatepark, fitnesszones, een bolderterrein, een kinderwaterpark, speelpleintjes, een zalig openluchtzwembad met ligweide , fietspaden, een jachthaven, enkele gezellige eet- en drankgelegenheden en dit alles bovendien in een mooie ruime parkomgeving met veel groen, talrijke zitplaatsen en natuurlijk (hoe kan het ook anders) enkele onontbeerlijke BBQ-eilanden. Vandaag op zondag konden we life zien dat de oprichting van dit stadsdeel een welgemikt schot in de roos was. Na weken van (relatieve) eenzaamheid was het voor ons een revelatie om nog eens in de gezellige drukte tussen de vele mensen te kunnen zijn. Onze dag bestond dan ook grotendeels uit slenteren, kijken, een beetje klimmen, wat spelen, iets eten en een zwempje doen. Zalig! Wat ons bovendien ook opviel was de enorme diversiteit van de Cairnse bevolking. Jong, blank, Aziatisch, Sikh, oud, hip, Moslim…’t Krioelde hier allemaal door elkaar en wij zagen dat het goed was. Ook merkten we heel wat Cairners op waarvan de afkomst in de Straat van Torres lag. Naast de Aboriginals zijn zij de tweede grootste groep van Indigenous People in Australië. Anders dan bij de (meeste) Aboriginals hadden wij de indruk dat deze mensen wel hun draai gevonden hebben in de Australische gemeenschap. We zagen ze mee zwemmen, sporten en picknicken met de rest van de hoop en dit deed ons deugd. Cairns is cool en warm tegelijk!

We zijn in de Wet Tropics en dus krijgen we soms een buitje te verwerken. Anders dan aan de kant van Darwin is de lucht hier echt tropisch vochtig. Gisteren verlieten we Cairns en reden we langs de prachtige James Cook Highway naar Four Mile Beach in Port Douglas. Deze weg loopt rakelings langs het strand en de oceaan en plakt tegen de regenwoudbergflanken aan. Mooi maar meedogenloos want hoe idyllisch de palmboomstrandjes ook mogen zijn, zwemmen is er bijna overal onmogelijk door het prik-en bijtgevaar van kubuskwallen en zoutwaterkrokodillen. Uitzondering hierop zijn enkele beaches met kwallennetten waar lifeguards een oogje in het zeil houden. Zo ook Four Mile Beach dus waar wij, kindjes van de zee nog eens een vertrouwde, deugddoende stranddag beleefden. Na een middagje zand zonder schelpjespret reden we door naar Mossman. Bij deze tot de verbeelding sprekende naam hadden wij al allerhande groene fantasiefiguren voor ogen tot we erachter kwamen dat de etymologie van deze plek ontgoochelend saai was. Bleek dat dit stadje en de naburige rivier gewoon vernoemd werden naar een zekere Hugh Mosman, een 19^e eeuws Australisch politicus. Pfff, dan was de Mossman Gorge gelukkig al heel wat boeiender. Een viertal kilometer buiten de stad kon je namelijk een leuke wandeling maken langs de oevers van de rivier en door het omliggende regenwoud. Fijn om eindelijk eens op eigen houtje een flink stuk in een regenwoud te kunnen wandelen zonder dat je hier een gids voor nodig had. Nog leuker zou het geweest zijn als we een kasuaris gezien hadden. Maar ja, wildlife spotten is als fijn zand willen vastnemen. Hoe harder je er in knijpt om het te willen hebben, hoe minder zand je in je hand overhoudt. Kortom, niet druk in maken en hopen dat we morgen wat meer geluk hebben. Met de veerboot staken we de Daintree River over en reden we het Daintree NP binnen. Momenteel slapen we op een camping waar er op de tentenweide (met een prachtig zicht op de omliggende jungleomgeving) af en toe kasuarissen komen foerageren. Dus wie weet…..?

Een kasuaris, een kasuaris…ons koninkrijk voor een kasuaris! Je snapt hem al, ’t was weer noppes. De zwarte loopvogel met blauwe punkkop en rode lellen bleef ook vandaag voor ons onvindbaar. En we hadden zo ons best gedaan! We reden van onze camping langs de wondermooie kustweg dwars door de jungle tot aan Cape Tribulation. Deze kaap kreeg zijn onheilspellende naam van James Cook die hier met zijn schip in de problemen kwam toen hij bijna op een rif vastliep. Kaap van de rampspoed of beproeving, ’t paste allebei bij onze kasuariszoektocht die dus ook op een sisser uitdraaide. Het begon nochtans goed want op onze eerste Madja boardwalk konden we in het mangrovebos een krokodil, een paarse ijsvogel en een kolonie vleerhonden spotten. Op dus naar het volgende knuppelpad van Dubuji waar we nu een hongerige mierenegel te zien kregen die met zijn lange spitse snuit insectenlarven uit een rotte boomstam aan het peuren was. De jungle hier is trouwens wondermooi, het betreft dan ook één van de drie laatst overgebleven oerjungles op aarde. In Daintree NP heb je bijgevolg nog levende fossiele planten die 120 miljoen jaar geleden tijdens het Krijt reeds floreerden. En ja, je hebt niet veel verbeelding nodig om te denken dat er elk moment een Archaeopteryx voorbij kan komen vliegen. Nu, evenmin als die schele kasuaris kregen we dit vogelreptiel natuurlijk niet te zien. Maar wel enkele van zijn -ons valse hoop gevende- evolutionaire nakomelingen. Overal waar we namelijk geritsel hoorden en hoopten om eindelijk ons zwarte boshoen te zien, bleek het om een soort Brush turkey te gaan. Dit andere veel kleiner type junglescharrelkip zette ons immers met zijn luide wroetellawaai telkens op het verkeerde been. Een derde poging deden we aan de Kulki Boardwalk waar we een adembenemend zicht kregen op de kaap en waar de “where the jungle meets the reef”-promoslogan van Daintree volledig tot zijn recht kwam. Tijdens onze picknick daar kregen we trouwens nog eens bezoek van een andere hongerige regenwoudgrondscharelaar. Maar een Kasuaris? Vergeet het! Nog geen pluimpje van die schriele broussekip! Volhardend als we zijn, besloten we dan maar om op de terugweg toch nog eens onze eerste boardwalk te doen. Maar zelfs dan bleek dat er al eerdere bezoekers letterlijk met de blauwkoppluimen waren gaan lopen! Enfin, terwijl onze jongens dit ‘grote verdriet’ aan het wegspelen waren op Thornton Beach genoten wij er nog wat van het uitzicht. Groenbejunglede bergflanken die uitliepen op een godverlaten zwartgrijs zandstrand, met een tropische wolkenlucht waar de zon af en toe magisch door kwam priemen om alles nog eens extra feeëriek te verlichten. Waaauw mega-indrukwekkend! Soit, wat zochten wij vandaag ook alweer? 😊

We zagen dan wel geen punk-emoe, we deden hier wel een andere interessante omgevingsgerelateerde sociobiologische vaststelling. De aimabele grove inlandse homo robusticus uit the Outback met zijn boomstamarmen, cowboyhoed en donkere zonnebril die steevast met een biertje (in isolatiehoesje) voor zijn camperbeast stond te barbecueën of naar Footy (Australian Football) zat te kijken, heeft hier aan de tropische oostkust plaats moeten maken voor de vriendelijke verfijnde internationale homo fragilicus die in de campkitchen of voor zijn slaapbusje met een glaasje wijn of een theetje op zijn smartphone zit te staren. De ruwe eenvoud van de weidse Outback versus de subtiele complexheid van de detaillistische jungle. Elk diertje houdt van de omgeving waar ie het meest is aan aangepast. En wij? Wij voelen ons overal thuis!

Vandaag namen we afscheid van de prehistorische jungle in Daintree NP en reden we op de James Cook Highway terug in zuidelijke richting. Langs deze prachtige kustbaan stopten we even bij enkele viewpoints en bouwden we nog een paar stapelsteentorentjes bij The Gatz Balancing Rocks. Ook konden we nog een nieuwe krokodil aanvinken op onze spotlijst. Deze joekel lag namelijk heerlijk te zonnen op de modderige oevers van een mangrovekreek net buiten Port Douglas. Vervolgens reden we in de uitgestrekte kustvlakte tussen de suikerrietvelden en de oerwoudbergen verder tot bij the Josephine Falls waar we via Wikicamps een zeer nabije ‘camping’ hadden gevonden. Onze overnachtingsplaats bleek bij aankomst gewoon de tuin van een gepensioneerde politieagent te zijn. Nu, voor ons ook goed hoor, alleen bleek die lieve man zijn zompige tuin niet echt geschikt om logge slaapbusjes op te plaatsen. Na een beetje 4X4en in de hof van onze amateur campingbaas, waarbij we heel zijn pelouse aan flenten reden, trokken we naar de natuurlijke waterglijbaan van The Josephine Falls. Hier aangekomen werden we via een luguber waarschuwingsbordje -waarop stond dat er door roekeloos gedrag al vijftien mensen om het leven gekomen waren- tot voorzichtigheid aangemaand. Mmmm nogal drastisch vonden wij. Tot we zagen hoe volslagen idioot sommige medeaardbewoners wel niet kunnen zijn. Mensen zijn getikt of volslagen ‘tok tok’ wat hun geTikTok betreft! Drie alfamannetjes haalden er op, door en onder de waterval de meest geschifte capriolen uit en dit enkel om met hun Gopro een ‘coole’ action movie te kunnen maken. ’t Levert waarschijnlijk een origineel afscheidsfilmpje op voor hun begrafenis al moet men er dan achteraf best het laatste stukje uitknippen om hun uitvaart niet in een horrorshow te laten ontaarden. Benieuwd of die 15 van vandaag morgen een 18 geworden zal zijn.

Ornithologen zullen hun indelingsschema van het vogelrijk eens grondig moeten herbekijken. Volgens onze waarneming of nog beter ‘net-niet-waargenoming’ behoort de Kasuaris tot de familie van de spotvogels. Vandaag namelijk was het onze laatste kans om dit grootste jungledier van The Wet Tropics te kunnen bewonderen. We kwamen nog te weten dat dit beest de tuinier van het woud is. Een honderdtwintig tal planten rekenen er namelijk op dat deze fruitivoor via het eten van vruchten hun zaden verspreidt. Een schijtvogel dus, ja daar kunnen wij ons wel in vinden! Door de Queenlandse Ardennen van regenwoud, weiland, bananenakkers en suikerrietvelden reden we eerst naar Elly Bay aan de Cassowary Coast. Langs dit stukje kust immers leeft de grootste populatie van deze prehistorische kippen en was de kans bijgevolg het grootst dat we er hier dan toch nog een tegen het lijf zouden lopen. Al kon er ook altijd wel eentje tegen onze auto lopen als we de vele waarschuwingsbordjes mochten geloven. Geen van beiden gebeurde echter en dus trokken we naar onze finale observatieplek aan -what’s in a name- Mission Beach. Het trailtje was amper één kilometer lang en toch deden we hier een dik half uur over waarbij we in opperste stilte en concentratie het gejeuk van een miljard muggenbeten moesten verbijten. Resultaat? Helemaal op het einde van onze helletocht zagen we vlak voor de parking twee schildpadjes vanuit de verte op een tak in het zonnetje liggen. Een zéér magere, ontgoochelende observatievangst dus! Maar ’t ergste moet nog komen. Toen we half opgevreten door de mozzies in ons busje wilden stappen, gleden we net niet uit over twee hopen kasuariskak! Toen we nog maar pas op onze queeste vertrokken waren moet er daar blijkbaar zo’n arrogante loopvogel parmantig op de parking verschenen zijn om er als uitdagend teken van spot vlak naast ons busje twee drollen te draaien. Zou je niet doodvallen? We zijn nog nooit zo letterlijk uitgescheten geweest. ‘Cassowary’…. Beste vogelkenners maak er wat ons betreft maar Casso No Way ry van!